Fahri Erdinç (1 Ocak 1917, Akhisar – 11 Kasım 1986, Sofya), Türk edebiyatçı ve şair.
Babası, Ankara kökenli Çandıroğulları ailesinden, öğretmen Halil Yaşar'dı. Annesi, Erdinç'i dünyaya getirdikten bir yıl sonra veremden öldü. Sonradan, bu kaybın, anasızlığın bilincine varmak, üvey analı kalabalık bir aile ortamında büyümek, çocukluk uykularının çoğunu alan tütüncülük çilesi ve giderek bir yıl da tenekeci çıraklığı, ilkokul öğrencisi Erdinç'i vaktinden önce olgunlaştırdı ve yaşamı daha yakından tanımasına yol açtı.
1939'da sınavını kazandığı Ankara Devlet Konservatuvarı Tiyatro Bölümü'nde öğrenci oldu. Bu bölümde öğretim üyesi olan Sabahattin Ali ile tanıştı. Aynı yıl yazmaya başladığı ilk öykülerinde onun etkisi önemli bir rehber olarak görülür. Toplumcu gerçekçi bir yazar olan Fahri Erdinç, Türkçeyi en iyi kullanan şair ve yazarlardandır.
Akhisar'daki çocukluk dönemini anlattığı "Acı Lokma" romanı dönemin en ilgi çeken yapıtlarından biridir. "Taş" şiirinin Necip Fazıl Kısakürek, "Ölümüm" şiirinin Orhan Veli Kanık'a ait olduğu sanılmaktadır.
Kemal Özer’e yazdığı bir mektupta “Benim için ağıt yazan olur mu, kim yazar?” diye sorar. Biz Fahri Erdinç'i hatırlatırız, birimiz ona ağıt yazar.
Kitapları:
Şen Olasın Halep Şehri (şiir, 1945)
İşte Böyle (şiir, 1956)
Akrepler (öykü, 1952)
Âsi (öykü, 1955)
Memleketimi Anlatıyorum (öykü, 1960)
Diriler Mezarlığı (öykü, 1964)
Canlı Barikat (öykü, 1973)
Alinin Biri (roman, 1958)
Acı Lokma (roman, 1961)
Kore Nire (roman, 1966)
Kardeş Evi (roman, 1979)
Göç (piyes, 1952)
Türkiye'de Çocuklar (inceleme, 1951)
Kalkın Nâzım'a Gidelim (anı, 1987)
Kaynaklar:
Комментарии